Paard en mens zijn heel sterk met elkaar verweven
Paarden zijn van nature groepsdieren. In natuurlijke staat, vormen ze grote kuddes. In deze kuddes kennen ze een grote ordening, er zullen dan leiders zijn, jonge paardengroepen, alles zal een natuurlijke ordening hebben.
Ook wat betreft leven en dood is alles goed geregeld.
In de natuur is het gemiddeld zo, dat er ieder jaar, op de zelfde tijd, het begin van de zomer bijvoorbeeld, evenveel dieren zijn. Dat is bij konijnen en vogels zo, maar ook bij paarden. Ieder jaar sterven er evenveel als er geboren worden. En dat is maar goed ook. Als dat niet het geval zou zijn, als alles maar zou blijven leven, steeds maar meer, werd de aarde heel snel overvol.
Neem bijvoorbeeld een hamsterpaartje. Als die iedere keer jongen, en die jongen zouden dat ook weer iedere keer op hun beurt doen én ze zouden allemaal blijven leven, dat had je na zeven jaar een volume aan hamsters zo groot als de hele aarde. Dat kan dus niet. Gelukkig zijn er talloze dieren die wel een hamstertje lusten.
Voor paarden geldt dat ook. Ieder jaar zouden er evenveel moeten sterven als dat er geboren worden, voor het evenwicht. Maar het wilde paard bestaat in feite niet meer, het paard staat nu voor het overgrote deel in kleine weitjes, met als het geluk heeft nog wat contact met andere paarden over de afrastering heen.
Voor heel veel paarden vormt de mens hun enige sociale contact. Op zijn minst is de mens belangrijk voor ze, die zorgt voor het eten tenslotte. Zelfs dat kunnen onze paarden niet zelf bij elkaar scharrelen. In Nederland staan meer dan een half miljoen paarden. Die hebben echt niet allemaal de ruimte om hun eigen kostje bij elkaar te scharrelen.
Komt er een veulen? Wordt het leven beëindigd? Het is meestal de mens die beslist en kiest. De mens heeft ‘de natuur’ van het paard naar zich toe getrokken.
We hebben bij Mansolein flink wat ruimte. De paarden lopen ’s zomers in groepen op ons eigen land. Maar ook deze paarden zijn helemaal van de mens afhankelijk.
Om veilig in de groep te zijn, zijn paarden uiterst gevoelig voor lichaamstaal. Het is ongelooflijk wat ze elkaar allemaal met de allerkleinste bewegingen vertellen kunnen. En zoals ze elkaar doorlopend in de gaten houden, zo observeren ze ‘hun’ mens met even grote precisie.
Paarden zijn voor geboorte en dood voor een groot deel van de mens afhankelijk. Het is de mens die beslist over inseminatie en hengstkeuze. Het is ook de mens die de dierenarts erbij haalt als het dier ziek is. E in de natuur zijn dieren eigenlijk nooit ziek: ze zijn of gezond of stervend/dood. Wij houden ze in leven en daardoor zijn het er ook ieder jaar weer meer…
Paarden zijn dus ziek door dat de mens ze in leven houdt. Maar niet alleen daardoor. Door de enorme gerichtheid van het paard op ‘zijn’ mens, neemt het ook de kwalen van die mens over. Zie je een paard met een stijve nek? Kijk dan, voor je daar wat aan gaat doen, eerst eens naar de nek van de bijbehorende mens. Heeft een paard rugklachten? Kijk eens naar de rug van zijn menspartner.
Dat betekent dat als een paard klachten heeft, behandeling veelal alleen zin heeft als de bijbehorende mens daar bij betrokken wordt. Zo sterk is die spiegeling van het paard naar de mens. Als onze hulp gevraagd wordt bij problemen met een paard, adviseren we bijna altijd ook de bijbehorende mens te behandelen. Vaak raden we een combinatie van edelsteentherapie en bloesemremedie aan.
En het is afhankelijk van de aard van de klachten welk van die twee voor wie is: bloesem voor het paard en een steen voor de mens, of andersom.
De resultaten zijn verbluffend. Dat bewijst op zich al dat onze gedachten kloppen over de spiegeling tussen dier en mens. Maar ook bewijst dat hoe eenvoudig het soms zijn kan: genezen van mens en dier. En hoe goedkoop bovendien…